Externe en interne urgentie
Urgentie. Tijd belangrijk maken. Zelfs na 5 jaar crisis mist vaak urgentie. We wachten af totdat het beter wordt. Maar is het niet tijd om nu eens wat te gaan doen? Creeër urgentie!
Urgentie
Urgentie betekent ‘dringende noodzaak’. Het geeft reden om nú in actie te komen. Een keuze te maken, iets in gang te zetten. Wat je ook te doen staat om de flow weer op gang te krijgen.
Het probleem is dat ik vaak het volgende tegenkom. “Ach, het gaat niet slecht, maar…”. Allerlei ideeën voor verandering of verbetering. Maar nu even niet. Want… te druk, te weinig geld, volgend jaar wel, … (vul zelf je excuus in). Of een bepaalde conditie die eerst vervuld moet zijn. “Als onze winst weer toereikend is, dan kunnen we…”.
Ik schreef al eerder over urgentie (Het is nú tijd voor urgentie). Dat er te weinig van is. Dat we teveel praten en te weinig doen en leren. Laten we stoppen met plannen maken en praten. En starten met doen en leren. Maar wanneer?
Twee soorten urgentie
Ik merk dat er twee soorten urgentie zijn:
- externe urgentie. Door een gebeurtenis van buiten staan bij ons de signalen plotseling op rood en komen we direct in actie. Onze grootste klant zegt op of gaat failliet, de bank zegt onze kredietovereenkomst op, onze beste programmeur vertrekt.
- interne urgentie. De drijfveer is hier wat we zelf belangrijk vinden. We merken dat we niet in onze kracht staan. Dat we het anders willen, omdat we daar in geloven. Of omdat we enthousiast worden over een nieuwe mogelijkheid of technologie.
De externe urgentie komt het meest voor. Het lijkt alsof we op een excuus wachten om dingen in gang te zetten. Of houden we niet van verandering?
De interne urgentie is veel krachtiger. Maar we passen die weinig toe. Waarom eigenlijk?
Het verschil tussen externe en interne urgentie zit in eigenaarschap. Of verantwoordelijkheidsgevoel. Interne urgentie is van binnenuit ondernemen. Geloven in je eigen kracht en je bijdrage aan onze wereld. Daar kun je mee wachten of niet. Dat is jouw keuze. Tenzij…
“Ja, maar…”
Ondernemers zijn goed in het verzinnen van excuses. Die nog plausibel klinken ook. “Ja, maar…”. En dan komt er een reden. “We hebben nog een huurcontract dat drie jaar loopt”. “We hebben geen geld om deze medewerker te ontslaan”. “Na de zomer is het investeringsklimaat beter.” Of nog erger: “Maar onze concurrenten doen dit ook niet”. Wat ze doen is zeggen: “Ik neem geen eigenaarschap”. Punt. Misschien impliciet daar nog iets bij van “Het gaat toch wel goed zo” of “ik durf niet”.
Vaak hebben we het idee dat we tijd genoeg hebben. Of dat dingen wel vanzelf veranderen. “Als de crisis over is, dan…”. Tsja, je kunt geluk hebben. Of je kunt er op inspelen. Op het juiste moment. Misschien is dat wel nú.
Stop waiting for things to happen. Go out and make them happen.
Dus wie of wat zet jou op het juiste moment in beweging? Of ben je dat zelf?
