‘Van SimGas een succes maken was geen gemakkelijke opgave. Het zit zo: acht op de tien mensen in de wereld kookt nog op houtskool, veelal binnenshuis. Dat is een probleem om drie redenen: het is doodsoorzaak nummer één, de bossen gaan eraan, en de co2-uitstoot die ermee gepaard gaat is enorm. Daar bedachten we iets op: een apparaat dat organisch materiaal omzet in gas. Aan koeienmest immers geen gebrek. Maar hoe introduceer je een innovatie aan een klant die geen geld heeft? Een klant bovendien die niet gelooft dat zo’n apparaat werkt. We stuitten op een enorme kennisachterstand en werden zelfs beschuldigd van magie. We werden continu tegengewerkt door alles en iedereen. Er waren simpelweg te veel bewegende delen in één businessmodel. Van de VN kregen we de nobelprijs voor de beste innovatie ter wereld, maar de realiteit was dat we onze fabriek moesten verkopen en nu één biogas-systeem per maand installeren. De droom was duizend per maand. Het is heel spijtig. Iedereen heeft het over zonne-energie. Weet je waarom? Omdat het makkelijker te begrijpen is. Terwijl de impact die je met biogas kunt maken veel groter is. Mijn uitdaging is nu om dit avontuur niet als een mislukking te zien. Dankzij onze systemen wordt veertigduizend ton co2 per jaar bespaard. Dat is het equivalent van tweeduizend Nederlandse gezinnen. Dat is aanzienlijk. Er zijn concurrenten gekomen die hetzelfde doen. Zij hebben geleerd van de fouten die wij maakten. Het is een succes, als vind het nog moeilijk om het zo te zien.’
